Wszystkim życzę wesołych świąt!!!

Chętnie bym w nim zamieszkała. Domek z kart książki wyjęty :)

Finale

Finale to odpowiednie słowo, które podkreśla zarówno koniec serii, jak i moją przygodę z książką. Ostatni tom przygód Nory i Patcha, Vee, a także nieszczęsnego Scotta.  Kiedy ta książka trafiła w moje ręce, szczerze mówiąc byłam zachwycona. Autorka umiejętnie podkręcała atmosferę, budowała napięcie pomiędzy głównymi bohaterami. Z niecierpliwością czekałam na kolejne spotkania Nory i upadłego anioła. Zawsze jest miło czytać o wielkiej, niezniszczalnej miłości, o którą walczy się ze wszystkich sił. I to było podstawą całej powieści. Nic w tym zdrożnego i jak dla mnie temat nie do wyczerpania, o ile towarzyszy temu dobra zabawa i odpowiednia porcja niebezpieczeństwa. Autorka zapewnia nam to z całą pewnością. Walka, romans, przyjaźń, nienawiść. Cały zestaw w jednej książce, odpowiednio dawkowany i rozwijający akcję.

Oprócz tego porusza pewne ważne tematy, które nurtują każdego człowieka. Zazdrość, zawiść, nienawiść, tchórzostwo. Co byśmy zrobili, gdyby to nas dopadły wszystkie te emocje? Jak wiemy bardzo ciężko radzić sobie z takimi uczuciami. Miłość i nienawiść, - do przekroczenia granicy wystarczy mały krok. Zazdrość prowadzić może do gwałtownych, nieprzemyślanych reakcji. Zawiść to gigantyczny bodziec, który albo nas pochłonie, czyniąc z nas zbrodniarzy, albo wyrzuci na powierzchnię sprawiając że wyjdziemy na ludzi. I tchórzostwo, próba ucieczki przed konsekwencjami swoich czynów. Te problemy towarzyszą nam każdego dnia, lecz autorka pokazuje nam, że możemy otworzyć szafę i ujrzeć w niej jedynie ubrania, a nie wyimaginowane potwory. Pokazuje, że wszystko zależy od nas. Że to nasze wybory czynią z nas anioły, albo demony.

Lubię książki z przesłaniem. Dzięki temu człowiek stale się uczy. A jeśli towarzyszy temu szczęśliwe zakończenie, to tym lepiej. Dobrze jest wierzyć nawet w odrobinę dobra.

Polecam!

Myśliciel...

Też tak czasem mam :)

Czekacie? Bo ja czekam z niecierpliwością! 

Dreszcz...

Coś dla fanów Jakuba Ćwieka.

Kolejna książka polskiego pisarza pod tytułem "Dreszcz" ukazała się 20 marca.

To opowieść w stylu Rock N'Roll. Głównym bohaterem jest Rychu Zwierzchowski, który wiedzie życie outsidera - pije, pali a do tego do pracy się nie kwapi. Utrzymuje go córka, do czasu, gdy trafia go... piorun i Rychu zyskuje super moce. Co z tego wyniknie? Czy zmieni to coś w jego życiu?

Przekonajcie się sami!

Ale się uśmiałam :) hehe

Polecam

Na psa urok

 Pierwszy tom cyklu o ostatnim druidzie na świecie. To sympatyczna, pełna przygód historia, w której nie brak postaci rodem z horrorów. Demony, wampiry, wilkołaki a nawet bogowie mający swoje miejsce w hinduskiej czy celtyckiej religii i nie tylko. Pojawiają się nawet polskie wiedźmy. Druid Atticus to postać o twardym charakterze z trwałymi zasadami moralnymi, dbająca o tych, na których mu zależy i zawsze dotrzymująca słowa, co niekoniecznie wychodzi mu na zdrowie. A jednak zawsze można na nim polegać. Jednak nie można dać się zwieść urokowi osobistemu i młodemu wyglądowi. Atticus to groźny przeciwnik i jeszcze niebezpieczniejszy wróg. Przekona się o tym sam celtycki bóg miłości, który wpisał druida na swoją czarną listę typków do załatwienia.

Pełna humoru przygoda, którą warto przeżyć wraz z głównym bohaterem. Nie można się przy niej znudzić. Polecam!

O nie....

Jutro do pracy!!!

Znaczenie imienia Zuzanna

Przybiera groźną postawę, a jednocześnie dysponuje wielkim sercem. Szybko reaguje na wszelką zmianę sytuacji. Jest porywcza i wybuchowa, lecz kiedy emocje opadną, potrafi być miła, a nawet rozbrajająca. W pracy zachowuje się jak na polu walki, pokonując przeszkody i najprostszą drogą zmierzając do celu. Nadmierna pobudliwość niejednokrotnie komplikuje jej życie, ale tak bywa z kimś, kto jak ona, nie potrafi najpierw się zastanowić, a dopiero potem działać. 

Cechuje ją wielka miłość bliźniego, która nieraz przybiera przesadną formę, ale jest to tylko przejaw prawdziwego bogactwa psychicznego. Nie jest tak silna, jak mogłaby się wydawać. Gdy minie zaskoczenie jej agresywnością, okazuje się, że można ją skłonić do wielu rzeczy. Sprawia wrażenie kłębka nerwów o mniej czy bardziej kontrolowanych reakcjach. I... albo zdąży się uciec, albo wyleci w powietrze. Nadmierna pobudliwość nieraz pozbawia ją zdrowego rozsądku, który pozwoliłby uniknąć wielu tragedii. Gubi się w szczegółach i wtedy staje się niesprawiedliwa.
Ma niezwykle silną intuicję, bardzo rozwiniętą pamięć słuchową i niezwykle rozbudzoną ciekawość. To prawdziwa pokerzystka zdolna do zaskakującego blefu. Nieco chwiejna moralność stanowi o jej uroku! Chciałoby się ją zganić, jednak kończy się na śmiechu. Nadmierna towarzyskość prowadzi ją często do bałaganu w życiu, ale kieruje się wolą spełnienia swych zachcianek. Jest spragniona miłości w każdej postaci. Zaborcza, pragnie we wszystkim być pierwsza. Chce posiąść ciało i duszę wybranka, nieraz także majątek. Pragnie kochać i być kochana, brać i odrzucać, posiadać i oddawać się w posiadanie, nawet szatanowi?! A więc... jeśli ktoś koniecznie chce prowadzić zwariowane, ale pasjonujące życie, to nic prostszego, jak poślubić kobietę o tym imieniu, a będzie miał, czego sam chciał!

http://magia.onet.pl/imiennik/zuzanna,231.html

O rany! Nie wiem czy mam bać się siebie samej, czy się śmiać! Bo niestety większość się zgadza :)

Premiera

Coś dla fanów Sapkowskiego...

Opowieści ze świata Wiedźmina

Opowiadania rosyjskich pisarzy umiejscowione w świecie wymyślonym przez Sapkowskiego. Przygody skupiają się głównie wokół bohatera Jaskra, wędrówka przez czas i przestrzeń odbywa się zgodnie ze stylem naszego rodaka.

Premiera już 20.03.2013!!!

:) coś dla duszy dobrego....

Demony VS Wampiry

Jak sami wiecie, w dzisiejszych czasach popularnym tematem poruszanym w książkach są demony i wampiry. W jednych opisywane są jako krwiożercze potwory pozbawione odrobiny człowieczeństwa, a w innych są tajemniczymi, pięknymi istotami, które gdy już raz pokochają, to do grobowej deski. Co może trwać bardzo długo zważywszy, że są z reguły nieśmiertelni. Co za pech...

Co więc bardziej odpowiada mojemu gustowi? Wampir-demon-zabójca czy wampir-demon-przystojniak?

Zależy oczywiście od samej koncepcji powieści. Ponieważ zaraz za "postaciami piekielnymi" dużą popularnością cieszą się erotyki paranormalne, muszę przyznać, że wolę W-D przystojniaka, bo która to dziewczyna nie marzy o przystojnym księciu na koniu, który jedną ręką mógłby podnieść samochód?

Jednakże, gdy czytam literaturę bardziej poważną - czyli konkretnie fantastykę - wolę oczywiście wampira lub demona bez sielankowej atmosfery. Nie muszą zaraz urywać ludziom głów, ale dobrze by było, gdyby czytając o ich losach, odczuwać choć trochę grozy, jak na postacie wyjęte wprost z horrorów przystało. Bo powiedzmy sobie szczerze. To tam wzięły swój początek i dopiero z biegiem lat, autorzy powieści zaczęli eksperymentować, badając reakcję czytelników i sprawdzając, która wersja przyjęła się lepiej. Ugrzeczniona, czy jednak brutalna.

Nie mam nic przeciwko eksperymentom, o ile nie są one przesadzone. Różnorodność sprawia, że każda historia jest inna i chętnie się ją czyta. W końcu po to mamy wyobraźnię. Aby z niej korzystać, a nie trzymać się z góry przyjętych stereotypów. Dlatego każdy wizerunek wampira i demona mi się podoba. Mogą to być krwiożercze bestie, gdy czytam książki akcji, gdzie istnieją łowcy, gotowi bronić przed nimi ludzkość, albo ujmujący swą powierzchownością amanci. Nigdy z góry nie przekreślam żadnej możliwości.

Wyjątkiem są wampiry w Zmierzchu S. Meyer. Nie mam nic do zarzucenia jeśli chodzi o ich dietę, czy umiejętności, ale dwie cechy jak dla mnie to już przesada. A mianowicie: mamy do czynienia z prototypem supermena - ciało twardsze od kamienia - cierpiącego na chorobę skóry - "diamentowa błyskotka". Poważnie? I to w książce, która rzekomo wpisuję się w kategorię horroru? Właściwie dlatego mnie to irytuje. Skoro to jest horror, to przesładzanie jest nie na miejscu. Oczekujemy mrocznych mocy, grozy i akcji. Błyszczenie jakość szczególnie nie przeraża.

Którą jednak postać wolę?

Tak naprawdę jeśli bohater jest dobrze wykreowany, nie ma większego znaczenia jakie jest jego pochodzenie, o ile nie nudzę się podczas czytania o jego przygodach. Ważne, żeby akcja była płynna i ciekawa. Resztę pozostawiam w mocy autora.

Ech. Lubię takie cacuszka :)

Powrót Smoka

Powrót Smoka

– Kopcie dalej! Tylko ostrożnie. Jesteśmy już blisko – krzyknęła Sebia, kucając przy wyłaniających się kamieniach. Delikatnie zebrała piach pędzlem, odsłaniając starożytne symbole mające ponad cztery tysiące lat. Może nawet więcej.

– Znaleźliśmy wejście! – krzyknął Miron, który właśnie dostał wiadomość od jednego z robotników. W jego głosie brzmiało podniecenie. Tak długo kopali, opierając się tylko na starych archiwach znalezionych w Bibliotece Bolceńskiej, mając nadzieję, że nie okaże się iż na próżno. Ale Merion wiedziała, że znajdą tu tylko zgubę. Smok doskonale wiedział, gdzie ma ją wysłać, aby zdobyć niezbędne informacje. Nie mogli popełnić błędu.

– Nareszcie! – wykrzyknęła Merion, podnosząc głowę znad map, które właśnie studiowała. Ściągnęła z twarzy maskę, która chroniła przed drażniącym, pustynnym piaskiem. Dołączyła do Mirona i razem ruszyli za robotnikiem. Po chwili dołączyła do nich Sebia, Arsh, i Imel. Zaraz za nimi szli Saar i Erazm.

– Już myślałam, że utkniemy tu na zawsze – warknęła Sebia, ocierając z twarzy pot, pozostawiając na niej długie smugi. Kopali na środku pustyni Imaa. Pył dusił oddech w płucach, a żar lejący się z nieba był niczym rozżarzone żelazo przykładane bezpośrednio do ciała. A mimo to kopali, gnani przeraźliwym impulsem, który nie pozwalał im ani na chwilę zwolnić ani się wycofać.

Doszli do wysokiej góry usypanego piasku. Robotnik wskazał ciemny, wąski otwór. Merion natychmiast opadła na kolana i wsadziła w niego głowę.

– Dajcie pochodnie – zawołała.

Usłyszała uderzające o siebie krzesiwa i po chwili trzymała już w dłoniach kopcącą pochodnię. Wsadziła ją w otwór i od razu dostrzegła stare i pokruszone schody prowadzące w dół.

– Są schody i to całkiem w niezłym stanie – oceniła, podnosząc się z ziemi. – Myślę, że spokojnie możemy nimi zejść.

– Dobrze. Ale od wypadku weźmy ze sobą paru ludzi. Nie wiadomo co się tam wylęgło przez ten czas – zarządził Arsh.

            – Niech robotnicy zabezpieczą wyjście – zwróciła się Sebia do Mirona, a ten natych-

miast przetłumaczył polecenie czekającym w półkolu za ich plecami robotnikom. Jako jedyny

znał elceński, więc to jemu przypadła rola tłumacza.

Mimo iż schody miały ponad cztery tysiące lat, zachowały się w świetnym stanie. Tylko gruba warstwa kurzu i kilka odłupanych kamieni świadczyły o minionych wiekach.

            Merion nachyliła się i starła kurz ze stopnia, odsłaniając te same starożytne symbole, do których dokopali się kilka dni temu, a które wskazały im prawdopodobne miejsce wejścia do podziemi. Każdy schodek był precyzyjnie pokryty wyszukanymi napisami. Szła dalej. Pochodnia nie dawała zbyt dużego światła, widziała zaledwie zarysy ścian tunelu i schody. Tyle tylko by nie spaść. Otwór przysłonili wchodzący za nią towarzysze. Po chwili, już razem kontynuowali podróż w dół. Po dwudziestu minutach schody wreszcie się skończyły. Merion zatrzymała się na ostatnim stopniu i odwróciła do przyjaciół.

– Potrzebujemy więcej światła.

Kilka minut później mrok rozświetliło sześć dodatkowych pochodni, napełniając pomieszczenie przyjemnym ciepłem. To co zobaczyli, zaparło im dech w piersiach. Światło odbijało się od tysięcy kryształów, zamieszczonych na ścianach, a także na środku sali nad postumentem, schodzącym kaskadą w dół. Podeszli tam, ostrożnie stąpając po jeszcze nieznanym gruncie, mijając poprzewracane srebrne stojaki na naftę.

– Podnieście to i zapalcie – polecił Miron idącym za nimi robotnikom. Kilku ludzi chwyciło za stojaki i podniosło je. Rozległy się kolejne tarcia krzesiwa o krzesiwo i po chwili sala rozjaśniła się nieco. Płomienie odbijały się w tysiącach kryształów, dając złudzenie przeogromnej tęczy.

Merion przyjrzała się podłodze. Gdzieniegdzie leżała porozrzucana broń, jak sztylety i miecze, o dziwno zachowane w idealnym stanie. Wszystko wyglądało tak, jakby opuszczono to miejsce w wielkim pośpiechu, nie dalej niż kilka dni temu. Na środku komnaty stał samotnie postument. Podeszła do niego i musnęła go opuszkami palców, chcąc poczuć jego chropowatość, by zyskać pewność, że wszystko co widzą jej oczy jest prawdą. W tym samym momencie poczuła, jakby coś ją do niego przyssało.

Zobaczyła tę samą salę, tylko że doskonale oświetloną i... pełną życia. Panowała tu zupełnie inna atmosfera niż teraz. Pełna spokoju i ciepła. A potem zobaczyła ją. Zupełnie tak jak w jej snach, które miewała odkąd tu przybyła, a które w połączeniu z natarczywymi myślami smoka, doprowadzały ją do obłędu.

Kobieta była piękna i dzika, dokładnie taka jak ją zapamiętała. Miała czarne włosy poprzetykane ciemnoniebieskimi pasmami, dziwnie podobne do tych, jakie posiadała sama Merion. Skośne szare oczy z długimi rzęsami. Wąska twarz o wysokich kościach policzkowych z małym nosem i pełnymi ustami. Była wysoka i szczupła, jej ruchy eleganckie i wyważone. Poszła za nią, widząc jednocześnie pradawną salę w swej dawnej świetności, a także u schyłku jej istnienia. Za dziewczyną ruszyła reszta drużyny.

Kobieta przeszła przez łukowate wrota do kolejnej wielkiej sali. Tu również piękno zapierało dech w piersiach. Zdobienia ze złota, płaskorzeźby na ścianach, nadawały pomieszczeniu majestatu i królewskości.

Na środku sali stał złoty tron o purpurowym obiciu, podłokietnikach i nogach w kształcie smoczych łbów – starożytnych i zapomnianych przez czas stworzeń. Innych mebli nie było. Najwidoczniej była to sala przyjęć króla. Dalej idąc, rozejrzała się po sali, w ostatniej chwili dostrzegając jak kobieta znika z jej oczu, schodząc schodami na niższy poziom. Pognała za nią, bojąc się stracić ją z oczu. Nie mogła jej teraz zgubić. Musiała się dowiedzieć, dlaczego nawiedzała ją w snach!

– Merion stój! Co robisz?! – krzyknął z przerażeniem Arsh. Poczuła dłoń na ramieniu i szarpnięcie w tył. Ocknęła się i natychmiast spojrzała pod nogi. A raczej w wielką przepaść. Dalej drogi nie było.

– Dzięki – sapnęła i cofnęła się na bezpieczną odległość. – Musimy zejść na dół – powiedziała bez wahania i wyciągnęła linę z plecaka, którą natychmiast zaczęła się owijać. Jej ruchy były nerwowe, ale sprawne. Nikt nie próbował jej powstrzymać. Reszta wiedziała, że dziewczyna nie była znowu taka zwyczajna. To ona zebrała ich razem, to ona oświadczyła im, że istnieje takie miejsce jak Artarum, w którym odnajdą wielki skarb, skarb, którego wszyscy tak bardzo pragnęli. Wiedziała jak rozbudzić ich zainteresowanie.

– Myślisz, że naprawdę coś tu znajdziemy? – spytała Imel. Tymczasem najemnicy odłożyli na bok kusze i ustawili się w rzędzie, trzymając w dłoniach linę, po której dziewczyna miała się spuścić.

– Tak – odparła krótko Merion i odchyliła się w przepaść. Coś tu znajdziecie. Tego możecie być pewni, pomyślała z żalem. Lina napięła się, a trzymający ją ludzie zaparli się nogami o ziemię. Opuściła się, w jednej ręce trzymając pochodnię. Machała nią to w jedną stronę to w drugą podświetlając salę, ale mrok był zbyt gęsty by jedna pochodnia mogła go rozjaśnić.

– Jestem! – krzyknęła, kiedy tylko dotknęła stopami ziemi. – Wszystko w porządku! Możecie zjeżdżać!

– Poczekaj na nas! Nigdzie sama nie idź! – krzyknął Arsh.

Lina została wciągnięta na górę i już po chwili Arsh jako pierwszy znalazł się u jej boku. Gdy stanął pewnie na ziemi, odwiązał z talii linę i ta po chwili zniknęła na górze.

– Widzisz coś? – spytał szeptem, mając na myśli jej wizje. Chłopak jako jedyny z ich siódemki wiedział o jej snach.

Kiwnęła głową.

– Kiedyś była tu zbrojownia – odparła, widząc rzędy stojaków na różnorodną broń. Miecze kindżały, berdysze, topory, szable, i wiele innych, których nazw nie znała.

– W takim razie musi stąd być jakieś lepsze wyjście na zewnątrz. Nie sądzę, żeby biegali dwa piętra wzwyż by stąd wyjść i stawić czoła wrogowi.

Skinęła głową.

– Rasy Pierwszych kiedyś posiadały ogromną moc. Znacznie przewyższającą moc dzisiejszych magów. Możliwe, że właśnie dzięki magii opuszczali to miejsce.

– Teleportacja? – spytał w zadumie.

– Tak mi się wydaje.

Chłopak popatrzył na nią przeciągle. Nie zadał jednak pytania, które cisnęło mu się na usta. Wiedział, że Merion i tak nie odpowie na nie. W końcu dał sobie spokój i z nabożną czcią rozejrzał się wokół siebie, ale nie mógł dostrzec tego co ona.

– Jest – szepnęła z ekscytacją, gdy kobieta, za którą podążała ponownie objawiła się w jej wizjach. Tymczasem dołączyli do nich  Miron i Sebia.

Merion ze skupieniem obserwowała niezwykłą kobietę, która właśnie przechodziła przez drzwi, cały czas zachowując tą samą pozę; nabożnie złączone dłonie przed sobą, opuszczona głowa. Dziewczyna wyczuwała wokół niej aurę spokoju i pewności siebie. Sama jednak nie mogła tego o sobie powiedzieć. Miała wrażenie, że niecierpliwość zaraz rozsadzi ją od środka. Skóra nieznośnie jej wibrowała, mięśnie drżały w oczekiwaniu na upragniony ruch. Lecz tak naprawdę to nie były jej własne odczucia. Merion najchętniej uciekłaby stąd gdzie pieprz rośnie, tyle że…. nie mogła. Smok nie dał jej wyboru. Doskonale wiedział jak ją zmotywować do działania, a teraz kiedy wreszcie znalazła się tak blisko niego, czuła wyraźnie niecierpliwość starożytnej istoty. Wreszcie dała za wygraną i nie czekając na resztę, ruszyła do ogromnych, łukowatych drzwi, cały czas mając przed oczami wygląd sal sprzed katastrofy, która zniszczyła to miejsce; widziała ściany oświetlone tkwiącymi w kinkietach pochodniami, drzwi z ciemnego drewna osadzone co kilka metrów, obrazy upiększające gołe ściany. Lecz w rzeczywistości, drzwi dawno spróchniały, ostały się jedynie kawałki framug. Kinkiety wisiały na pojedynczych uchwytach, obrazów nie było.

Musnęła dłonią ścianę obok której przechodziła, a która o dziwo była gładka, jak doskonale oszlifowany kamień. Jednak najbardziej zdziwił ją fakt, że ściany były ciepłe i pulsowały, jakby płynęła w nich krew. A tajemnicza kobieta zniknęła. Merion obracała głowę to w jedną stronę to w drugą, ale wizja znowu zniknęła. W końcu zdecydowała się podążyć w stronę schodów. Coś ją ciągnęło w tamtym kierunku i niestety zdawała sobie sprawę co to takiego.

            Wąskie schody wreszcie się skończyły i Merion weszła do ogromnej sali, czując, że zbliża się do miejsca, do którego przyprowadził ją głos smoka. Do miejsca, o którym śpiewała jej krew przez tyle lat. A potem w jej twarz uderzył podmuch powietrza, a uszy wypełnił ogłuszający ryk. Dziewczyna uniosła głowę i zobaczyła gigantycznego smoka z rozpostartymi do lotu skrzydłami, majestatyczną długą szyję kończącą się silną szczęką wypełnioną ostrymi kłami, która spoczywała spokojnie na ziemi. Smok był całkowicie złoty, o oczach czerwonych jak żywy ogień. Stworzenie utkwiło w niej wzrok, a potem w jej głowie pojawiło się jedno słowo, wypowiedziane z wielką ulgą: Nareszcie.   

            Wizja nagle zniknęła. Tuż przed nią nie było żadnego smoka, lecz tylko jego rzeźba, złoty posąg, na którym wyryto jakieś tajemnicze znaki, z siedmioma pustymi miejscami rozrzuconymi  po całym jego cielsku; w miejscu serca, na czole, na przednich łapach o ostrych szponach, na prawym skrzydle i na końcówce ogona najeżonego kolcami. Ostatnie miejsce na samym pysku bestii miało kształt niewielkiej dłoni.

            – A niech mnie! – wykrzyknął Miron, wchodzący właśnie do komnaty. – Miałaś rację!

– Jakiż on piękny! – wykrzyknęła Imel, szczęśliwa niczym dziecko. Merion wykrzywiła się leciutko pod nosem. Gdyby tylko wiedzieli… Sprowadziła ich tutaj pod różnymi pretekstami. Każdy z nich w tej wyprawie poszukiwał czegoś innego. Arh przybył tu ze względu na nią. Chciał ją chronić i ani myślał, żeby gdziekolwiek puścić ją samą, mimo iż nie potrzebowała ochroniarza. Sebia liczyła na ogromny skarb, który uczyniłby ją bogatą do końca życia. Miron i Saar chcieli skosztować przygody. Imiel pasjonowała się historią i pradawnymi istotami. Natomiast Erazm chciał pokonać swoje lęki przed jak dla niego zbyt wielkim światem. Ale choć nie zdawali sobie z tego sprawy, wszystkich łączył jeden cel. Mieli znaleźć się w tym miejscu, dokładnie w tym czasie – podczas pełni słońca – a Merion była tym co ich ze sobą łączyło.

– On nie ma być piękny, lecz wartościowy – burknęła Sebia, ale w jej głosie czaił się podziw. – Pamiętaj, że kiedyś te stworzenia władały na całym świecie.

            – Udało ci się! – rzucił Arsh i pochwycił Merion w ramiona. Dziewczyna poklepała go ze śmiechem po plecach, ale czuła też żal, że wszystko co do tej pory robiła i co mówiła było wielkim kłamstwem. To był koniec. Tutaj mieli dotrzeć. To po to ich wszystkich zebrała. Bo tu miało rozstrzygnąć się ich przeznaczenie. Była kłamcą, wielką oszustką, która przywiodła ich tu na zatracenie.

            – Niech każdy weźmie jeden klejnot – powiedziała, wyciągając z plecaka piękne, idealnie oszlifowane kamienie. Zebranie ich kosztowało ją wiele wysiłku, lat nieustających podróży i ryzykanckiego życia, gdy przyszło jej uciekać przed ludźmi, którzy chcieli ją powstrzymać. W rzeczywistości miała o wiele więcej lat niż wyglądała, ale łatwiej jej było odgrywać swoją rolę, gdy wszyscy nie brali pod uwagę, że może stanowić dla nich jakiekolwiek zagrożenie. A mogła i stanowiła. Było jej przykro z tego powodu, ale nie miała wyjścia. Więź krwi była zbyt silna, by mogła się temu sprzeciwić.

            Podchodziła z określonym kamieniem do każdego członka drużyny. Klejnoty musiały być odpowiednio rozdane – Merion była w stanie wyczuć, który kamień komu jest przeznaczony. Każdy z ekipy miał w sobie niezbędny czynnik, który miał posłużyć jej określonym celom.

– Dobrze – rzuciła, kiedy każdy trzymał w dłoni swój kamień. Oczami duszy widziała jak każdy z nich płonie wewnętrznym blaskiem, oznaczającym, że dzierżąca go osoba jest tą właściwą. – Teraz niech każdy podejdzie do miejsca, które mu wskażę – poleciła. – Arsh serce. Imel prawa przednia łapa, Miron lewa, Sebia czoło, Saar skrzydło i Erazm ogon.

– Hmm. – W sali rozległo się zaniepokojone westchnienie Erazma. – A właściwie dlaczego to robimy?

Merion podeszła do pyska, gdzie widniało miejsce idealnie pasujące do jej dłoni.

– Chyba chcesz odnaleźć skarb? – zapytała retorycznie. – Jeżeli wszystko zrobimy zgodnie z moimi wskazówkami, będziecie bogaci do końca życia.

Poczuła wstyd. Kolejne kłamstwo. Nie miała jednak wyjścia. Takie było jej zadanie, zrzucone na nią poprzez potężnego przodka. I jeśli nie chciała zwariować, nie mogła go nie posłuchać.

– Zacznijmy wreszcie! – zawołała podnieconym głosem Sebia.

– W porządku – mruknęła Merion. Wzięła głęboki wdech, aby głos jej nie zadrżał. –Musicie wszyscy jednocześnie włożyć kamienie na swoje miejsca, jeśli ma się nam udać. Na mój znak.

Zaczęła zbierać swoją moc i delikatnymi, niezauważalnymi dla innych splotami owinęła pozostałą szóstkę. Dopiero kiedy upewniła się, że wszystko jest tak jak tego wymagał rytuał, zaczęła odliczać.

– Trzy, dwa, jeden…

            Wszyscy wyciągnęli dłonie i jednocześnie wetknęli klejnoty na swoje miejsca, podczas gdy Merion ułożyła dłoń na pysku.

            Rozległ się przerażający huk, który wstrząsnął całym Artarum. Z kamieni wystrzeliły

różnobarwne, jaskrawe światła, owijając się wokół złotego posągu i ich samych, splatając się z ich siłą życiową. Tajemnicze runy na cielsku smoka zaczęły jaśnieć złotą łuną, coraz jaśniej i jaśniej, aż pokryły całą jego ogromną postać. W tym samym czasie cała sprowadzona przez nią szóstka traciła na wyrazistości. Stawała się coraz bardziej przejrzysta, Merion mogła przez ich ciała dostrzec ściany jaskini.

            Arsh spojrzał jej w oczy z przerażeniem. Widać było, że stara się odczepić dłoń od kamienia, ale był zbyt słaby, aby to zrobić. Merion zacisnęła mocno powieki by nie widzieć niemych oskarżeń człowieka, który mianował się jej przyjacielem. Wyrzuty sumienia były nie do zniesienia. To byli ludzie, normalni, szczęśliwi ludzie, którzy nie zdawali sobie sprawy ze swojego smoczego pochodzenia. Każdy z nich został stworzony przez potężne moce, które w ich ciałach umieściły część duszy Pradawnego Smoka. Nie mieli pojęcia, że ich istnienie nie zostało poprzedzone poczęciem, każdy z nich pewnego dnia obudził się na tym świecie i po prostu zaczął żyć ze sztucznymi wspomnieniami, ale prawdziwymi pragnieniami. Byli nieśmiertelni, a kiedy kończył się ich cykl, zasypiali, by ponownie się obudzić z nowymi wspomnieniami, ale zawsze takimi samymi pragnieniami. Wszystko po to, aby na zawsze uwięzić Pradawnego Smoka w nieruchomej formie ze złota.

Ponieważ Pradawny stworzony był z pierwotnych mocy, nie mógł umrzeć, a przynajmniej nikt nie znał sposobu, aby go zabić. Właśnie dlatego Pierwsi Magowie, rozdzielili jego duszę na siedem części, a jego ciało zamienili w posąg. Sześć części posłużyło do stworzenia ludzkich ciał, które miały żyć niczym zwyczajni ludzie, ukryci na świecie przed Wzrokiem Smoka. Siódma część zniknęła, Magowie nie byli w stanie jej odnaleźć, mimo wieloletnich poszukiwań. Siódma część odnalazła Merion i nakazała jej znalezienie pozostałych części duszy. Natomiast kamienie były tworami Smoka, w których ukrył swoją moc nim Magowie rozczepili jego duszę. Tym samym zapewnił sobie możliwość złamania rzuconej na niego klątwy i powrót do świata, w którym rządził przez tyle wieków.

Merion ze łzami w oczach, wciąż przyciskała dłoń do pyska Smoka, czując jak część jego duszy, która w niej zamieszkała, przechodzi do nieruchomego ciała. Płakała, ponieważ wiedziała, że to co czyni to wielki błąd. W końcu Magowie nie bez powodu uwięzili Smoka. Mimo to nie mogła się wycofać. Moc Pradawnego wciągała ją, dziewczyna wiedziała, że jej ciało podobnie jak pozostałej szóstki zaczyna zanikać. Ale podczas gdy reszta powracała tam, gdzie było ich miejsce, Merion była pochłaniana przez Smoka, aby jej mocą mógł odzyskać siły. Jej życie miało być ceną za jego życie.

Drżenie jaskini stawało się coraz potężniejsze, jaskrawe światła tworzące niesamowitą

feerię barw, raniły oczy swoją intensywnością. Ale to wszystko było niczym w porównaniu

do tego, co Merion czuła pod swoją dłonią. Cielsko Smoka nabierało życia. Zamiast zimnego gładkiego metalu, pojawiła się twarda, chropowata skóra. Zamiast przeraźliwego chłodu pod łuskami zaczęło gromadzić się ciepło. Słyszała jak krew płynie w jego żyłach, a serce zaczyna

bić w jego ogromnej piersi.

            Zaczęła drżeć ze strachu, kiedy najpierw jedno a potem drugie oko otworzyło się i uwięziło ją w hipnotyzującym spojrzeniu. Merion nie mogła się ruszyć, ledwo nabierała powietrza w płuca. Wiedziała, że jej nie zabije, Smok chciał pochłonąć jej esencję życiową, mimo to kontakt z czymś tak wielkim i starym napawał ją przerażeniem.

            Zamknęła gwałtownie oczy, gdy jasny pocisk energii wystrzelił w powietrze nadając jaskini złoty odcień i w tym samym momencie Smok się poruszył. Merion dalej przyciskała dłoń do miejsca na jego pysku a bestia w tym czasie prostowała swoje ogromne złote skrzydła z bladą membraną między kośćmi ramienia. Całe jego cielsko poruszało się, napinało i prostowało, ale głowa pozostała nieruchoma, podobnie jak ona sama.

Kiedy otworzyła oczy i spojrzała w dół na swoje ciało, z jej piersi wyrwał się szloch. Była przezroczysta. Drugą dłonią dotknęła swojego brzucha i tylko fakt, że wyczuła pod nią opór, dał jej nadzieję, że być może nie jest jeszcze dla niej za późno.

Ale czy mogła uwolnić się od Smoka? To była istota zrodzona z samej esencji pradawnej mocy. Najpotężniejsi Magowie tamtej epoki nie mogli go zabić, a jedynie uwięzić i to nie na zawsze. Jak więc mogła się z nim równać? Wcześniej dusza Smoka przejęła nad nią kontrolę. Męczyła wizjami, aż w końcu na skraju szaleństwa, zaakceptowała swój los i zaczęła wykonywać zadania zlecone jej przez Pradawnego. Nie mogła mu się oprzeć ani sprzeciwić. Zawsze dostawał to czego chciał.

Ale w tym wszystkim było coś, co tu nie pasowało. Ostatnie wizje były inne. Do czasu, kiedy przybyła do Artarum, przestała widzieć wszystko tak jak przedstawiał jej to Smok. Jego głos w jej głowie umilkł. Tak jakby na czas pobytu w tym starożytnym miejscu Smok utracił nad nią kontrolę. Zaczęła widzieć kobietę. To ona prowadziła ją po tych opuszczonych korytarzach. Ale nie doprowadziła do Smoka. Zupełnie jakby jej celem było odciągnięcie Merion od uśpionego Pradawnego. Ale co to wszystko oznaczało? I kim była nieznajoma? I w czym mogło jej to pomóc?

I wtedy znów ją dostrzegła. Na jej twarzy widniało zmartwienie i strach. Merion posłała jej zrozpaczone i błagalne spojrzenie, prosząc o pomoc. Wtedy kobieta skierowała się w jej stronę, aż w końcu stanęła obok niej. Smok zdawał się jej nie zauważać, wciąż skupiony na dziewczynie i pochłanianiu jej energii. Kobieta położyła dłoń na jej ramieniu. Przez ciało Merion przeszedł impuls mocy i zrozumienie, co musi zrobić aby uwolnić się od bestii.

Nie zastanawiała się czy potrafi to zrobić, nie zastanawiała się jak. Po prostu to zrobiła. Zamknęła oczy i wniknęła świadomością w swój własny umysł, gdzie wciąż panoszył się Smok. To on trzymał ją w miejscu i wydzierał z niej duszę, to on pozbawiał ją mocy, wchłaniając ją w siebie. Znalazł szczelinę w jej osłonie i rozdarł ją na tyle, by móc wniknąć do jej głowy. Ale Merion wiedziała już jak może się od niego uwolnić. Stworzyła wokół centrum umysłu mur. Wysoki, potężny i szeroki jak tylko potrafiła sobie wyobrazić. Otoczyła go ostrymi cierniami i wzmocniła resztką mocy jaka jej jeszcze pozostała. Zrobiła to w ostatniej chwili.

            Zagniewany ryk Smoka wprawił w drżenie jej osłonę. Czuła jak próbuje przedrżeć się przez tarczę, raz po raz waląc w nią widmowymi pazurami. Mimo to mur dalej trzymał, a z każdym uderzeniem moc Merion rosła, a jej ciało odzyskiwało wyrazistość.

            Smok zaryczał jeszcze raz. Czuła, jak ten dźwięk poruszył skałami pod jej stopami. Sufit zaczął pękać, sypiąc ostrymi odłamkami. Mimo to Merion nie zlękła się. Dotknięcie kobiety pozwoliło jej odzyskać odwagę, dodając pewności siebie i zdecydowania. Dziewczyna spojrzała w rubinowe oczy Smoka, zacisnęła zęby i zaczęła odrywać dłoń od jego pyska. Jego nozdrza zadrżały, długi język poruszył się w paszczy. Przez chwilę pomyślała, że zionie w nią ogniem, ale tym samym sam zaprzepaściłby szansę na odebranie jej esencji życiowej, a najwyraźniej bardzo jej pragnął.

Nie dostaniesz mnie, pomyślała i z krzykiem oderwała dłoń. Odrzuciło ją na dobre trzy metry. Uderzyła plecami o jakiś większy odłamek skały. A Smok uniósł się na tylnych łapach, machając zawzięcie skrzydłami, wwiercając w nią czerwone ślepia.

– Pradawny Ojcze? – odezwała się, klękając. Smok opadł na przednie łapy i przybliżył do niej paszczę z dwoma rzędami ostrych zębów. Wciągnął głęboko powietrze do płuc, a następnie dmuchnął w nią na tyle mocno, że wcisnęło ją w kamień za jej plecami.

Dobrze się spisałaś, dziecko – odezwał się w jej myślach. Czuła, że był w równym stopniu zaciekawiony co niezadowolony. Wiedziała dlaczego. Zastanawiał się jakim cudem udało jej się uwolnić spod jego wpływu. Sprzeciwiła mu się, mimo jego potęgi. Żałowała jedynie, że uczyniła to tak późno. Za nim go uwolniła. Za nim zdradziła ludzi, którzy z nią tu przybyli i pozwoliła Smokowi wchłonąć ich tak, jak to próbował zrobić z nią samą.

Dobrze służyłaś – przemówił ponownie. Merion siedziała nieruchomo, świadoma, że jest zdana tylko na łaskę bestii. Znów przybliżył do niej paszczę, starając się pochwycić jej spojrzenie i zahipnotyzować. Merion starannie unikała jego wzroku, patrząc gdzieś za jego wielkim ramieniem.

            Jesteś tylko półsmokiem – powiedział zaskoczony. – Ale nie mogę ocenić kim są twoi

rodzice. – Stwierdzenie zawierało w sobie pytanie, więc Merion pośpieszyła z odpowiedzią.

– Sama tego nie wiem Pradawny Ojcze – szepnęła, starając się zapanować nad lękiem. I było to prawdą. Miała sto czterdzieści trzy lata mimo iż wyglądała na dwadzieścia dwa i nadal nie znała swoich rodziców. Od dawna żyła na własną rękę, radząc sobie jak tylko umiała. Aż dwadzieścia lat temu odnalazła ją dusza Smoka. I jej życie uległo radykalnej zmianie.

            Tak. Widzę, że mówisz prawdę. – Dmuchnął w nią, ale tym razem delikatnie. Tylko jej włosy na chwilę uniosły się, a potem ponownie opadły na ramiona. – Jesteś silna – powiedział z uznaniem. Chyba zapomniał, że jeszcze parę minut temu chciał ją wchłonąć we własne ciało. – Przydałby mi się ktoś taki jak ty. – Jego wężowa głowa otoczyła ją, zamykając w uścisku. Merion nie była głupia. Smok składał jej propozycję nie do odrzucenia. Jeśli odmówi, umrze. – Mam dużo pracy na tym świecie – ciągnął. Jego chropowaty głos odbijał się w jej czaszce, przyprawiając o ból głowy. – Spałem zbyt długo, a z twojego umysłu dowiedziałem się, że czas smoków dawno przeminął. Ludzie stali się zbyt zuchwali, a smoki zbyt tchórzliwe, aby im się postawić. Czas, aby to się zmieniło. Czas by smoki ponownie objęły panowanie nad tym światem.

            Innymi słowy miały znów zapanować anarchia i chaos.

Ty jako półsmok, półczłowiek doskonale nadasz się dla moich planów. – Jedno jego oko wpatrywało się w nią nagląco. Merion nie wiedziała co ma uczynić. Nie miała zamiaru pomagać więcej Smokowi, ale z drugiej strony nie chciała umierać. Musiała znaleźć jakiś sposób, aby go oszukać. Na Bogów. Oszukać Smoka! Pierwszego Smoka!

Nadal patrząc przed siebie, uklękła, przybierając poddańczą pozę. Smok zamruczał zadowolony i zabrał swoją głowę, uwalniając ją z uścisku. Wyprostował się, sięgając niemal do samego sufitu. Wzrok Merion powędrował do miejsca, gdzie tuż nad jego cielskiem widniała dość szeroka szczelina. Gdyby ją tak trochę poszerzyć…

Złóż przysięgę – polecił Smok.

– Przysięgę? – odezwała się zaskoczona, starając się nie tracić koncentracji na powolnym uwalnianiu mocy. Bała się, że bestia może wyczuć co robi i domyśleć się co zamierza.

Przysięgę posłuszeństwa i wierności. Wszystkie smoki składają ją swojemu Panu.

Chyba powinna poczuć się doceniona, że uznał ją za smoka, ale wcale tak nie było. Wręcz przeciwnie. Przeklinała część swojej natury, która łączyła ją z tym stworzeniem i sprawiła jej tyle problemów.

Przełknęła ślinę i oblizała wargi.

– Jak ona brzmi? – zapytała, wzmagając swoje wysiłki. Kilka rys pojawiło się wokół miejsca, gdzie ziała szczelina. Kilka innych zataczało koło, tworząc ogromny blok skalny.

            Powtarzaj za mną – polecił Smok, zniżając odrobinę łeb. Po skroniach Merion zaczął spływać pot. – Ja Córa Pradawnych Bogów…

            – Ja Córa Pradawnych Bogów – powtórzyła z lekką paniką w głosie.

            Przysięgam być wierna i posłuszna woli Pana Mego – ciągnął Smok.

            Merian zawahała się. To nie był jeszcze koniec przysięgi, ale czuła jak coś potężnego ściska ją coraz mocniej w piersi, tam gdzie znajdowało się serce. Każde słowo wyciskało na niej swoje piętno, czyniąc ją pionkiem Smoka. Jeszcze trochę a nie będzie odwrotu.

            Powtórz – rozkazał Smok, wypuszczając z nozdrzy dym. W jego piersi narastało nieprzyjemne buczenie.

            – Przysięgam – powiedziała i znów się zacięła. Ale wtedy usłyszała upragniony dźwięk. Zgrzyt osuwającej się skały.

            Przysięgam… – ponaglił Smok, ale i on zamilkł i zaczął nasłuchiwać. Przechylił nieco łeb, a następnie poderwał głowę do góry i wpatrzył się w strop tuż nad sobą. – Ty mały robaku! – krzyknął w jej myślach. – Sprzeciwiasz się woli swojego Pana Stworzyciela?!

            – Nie jesteś moim panem! – wrzasnęła i uwolniła moc gwałtownym strumieniem. Smok wystrzelił głową w jej stronę i odbił się od tarczy, którą natychmiast postawiła wokół siebie. Na chwilę nastała cisza, a potem ogromny blok skalny wyłamał się z sufitu i runął wprost na ogromne cielsko bestii.

            Merion nie czekała, aby zobaczyć czy jej pomysł odniósł oczekiwany skutek. Poderwała się z ziemi i pobiegła w stronę stromych schodów prowadzących do upragnionej wolności. Tylko raz zatrzymała się i odwróciła. Pradawny Smok leżał przygnieciony pod stertą kamieni, ale już teraz Merion dostrzegła jak jego łapy poruszają się by wydostać ogromne cielsko z pułapki. Prawda była taka, że udało jej się przetrwać tylko dlatego, że Smok nie miał wystarczającej przestrzeni do ruchu. Gdyby spotkali się w tych samych okolicznościach na powierzchni, nie byłoby jej tu teraz.

            Smok zaczął się podnosić. Merion doskonale wiedziała, że coś takiego nie jest w stanie zranić Pradawnego. Nie udało się to Magom i jej z pewnością też nie. Ale dało jej niezbędne kilka minut by wydostać się z Aratarum. Wbiegając po schodach, czuła jak ziemia i ściany drżą. Całe to miejsce lada moment zamieni się w kupę gruzów, a Pradawny wreszcie odzyska wolność. I znów zacznie siać panikę na świecie. Z jej winy klątwa Magów uległa zniszczeniu.

            Merion uwolniła zło i teraz będzie zmuszona z tym żyć.

            Kiedy wreszcie udało jej się wydostać z podziemi, świtało. Nie miała pojęcia, że minęło aż tyle czasu. Wypełzła z otworu, opadając na chłodny piasek i spojrzała w kierunku obozu. Był pusty i wyglądało na to, że opuszczono go w pośpiechu. Wszędzie walały się porzucone rzeczy, poły namiotów podarte trzepotały na wietrze. Ani jednej żywej duszy. Wszystkie zwierzęta uciekły w popłochu.

            Podniosła się na nogi i rzuciła w kierunku ocalałych rzeczy, zbierając do plecaka żywność i wodę. Jeżeli miała mieć choć cień nadziei na wydostanie się z tego piekła, musiała zadbać o swoje podstawowa potrzeby. A potem ucieknie gdzie pieprz rośnie, zapadnie się pod ziemię i zapomni o tym co się tu stało. Zapomni, że uwolniła stworzenie, które setki lat temu niemal doprowadziło do upadku świata. Tak. Jasne.

            Zgarnęła wszystko co wydawało jej się potrzebne, gdy w tem ciszę rozdarł potężny huk. Ziemia zadrżała tak silnie, że zęby Merion aż zadzwoniły. Zastygła w przerażeniu, niczym królik przed lisem, mający nadzieję, że jeśli się nie poruszy, drapieżnik go nie dostrzeże. A potem kłąb piasku wzbił się w powietrze w gwałtownej fali. Merion upadła na plecy, niezdolna przetrzymać silnego podmuchu jaki się przy tym wytworzył. Uniosła głowę akurat na czas, by zobaczyć jak wielkie, złote cielsko smoka wystrzeliwuje wprost ku niebu. Złote skrzydła ciasno przycisnął do boków, długi ogon wykonywał okrężne ruchy. Ogłuszający ryk bestii przeciął powietrze niczym ostrze miecza. To naprawdę bolało.

            W końcu zmusiła się do ruchu i wpełzła pod najbliższy strzęp namiotu w nadziei, że Smok będzie zbyt zaabsorbowany odzyskaną wolnością, aby ją zauważyć. Bała się choćby drgnąć, pozostawało jej tylko czekanie. Wciąż słyszała łopot skrzydeł, na plecach czuła powiew wiatru, jaki wywoływały ich ruchy. A potem Smok poderwał się do lotu z groźnym warknięciem.         

            Merion leżała nieruchomo jeszcze przez bardzo długi czas, dopóki nie upewniła się, że Smok naprawdę odleciał. Zsunęła z siebie ciężki materiał i wyjrzała. Niebo było puste, podobnie jak ziemia. Była sama.

            Po jej policzkach pociekły łzy strachu. Udało jej się. Żyła. Czy jednak Smok o niej zapomni? Z kart historii wiedziała, że istoty te cieszyły się bardzo dobrą pamięcią. Nigdy nie zapominały dawnych uraz. Czy jednak będzie to na tyle silna uraza, aby ścigać Merion? To teraz nie było ważne. Po pierwsze musiała opuścić to miejsce, wydostać się z piekielnej pustyni, a to nie będzie takie proste. Kiedy jej się to uda, zacznie się zastanawiać co dalej. Wszystko po kolei.

            Poderwała się z ziemi, chwyciła plecak i zarzuciła go na plecy. Ostatni raz rozejrzała się, nie zapominając o bezchmurnej połaci nieba, a następnie ruszyła w kierunku Doranu. Ku domowi.

...written by me...

Nadchodzące Premiery

20 marzec to kolejny dzień premier w Empiku. Pozostało jeszcze dziesięć dni do pojawienia się kolejnych części cyklu takich jak: 

1. Karmazynowa Korona - Williams Chima Cinda - IV część 

2. Requiem - Oliver Lauren - III część

3. Niebo - Adornetto Alexandra - III część

4. Oślepiający Nóż -Weeks Brent - I część

5. Dziewięć żywotów Chloe King - Tom 1 Upadła - Braswell Liz

6. Partials - Wells Dan - I część

 Anielica Bethany oraz Xavier, jej ziemski ukochany, wystawili cierpliwość niebios na próbę już w chwili, gdy zaczęli się spotykać. Teraz przekraczają ostateczną granicę: biorą ślub. W dniu, w którym poprzysięgli sobie, że nic ich nigdy nie rozdzieli, dowiadują się, iż najtrudniejsze z dotychczasowych wyzwań dopiero przed nimi: zmuszeni będą stawić czoło Siódmym, specjalnie wyszkolonemu oddziałowi żołnierzy anielskiego wojska powołanemu do pilnowania ładu we wszechświecie. A oni nie spoczną, dopóki ich misja nie zostanie wypełniona, krnąbrny anioł schwytany i doprowadzony przed oblicze niebieskiego sądu. Czy zakochany anioł udowodni niebu i ziemi, że nie istnieje na świecie siła potężniejsza od miłości?

Rewolucja rozlewa się na cały kraj, oddziały rządowe śledzą i brutalnie tępią grupy Odmieńców. Jako członkini ruchu oporu Lena znajduje się w samym centrum konfliktu. Rozdarta między Aleksem i Julianem walczy o swoje życie i prawo do miłości. W tym samym czasie Hana prowadzi bezpieczne, pozbawione miłości życie u boku narzeczonego - nowego burmistrza Portland. Wkrótce drogi dziewczyn znów się zejdą, a ich spotkanie doprowadzi do bolesnej konfrontacji. Czy można wybaczyć zdradę? Czy mury wreszcie runą?

Tysiąc lat temu dwoje młodych kochanków zostało zdradzonych –dla Algera Waterlowa oznaczało to śmierć, dla Hanalei, królowej Fells, życie bez miłości. Teraz ponownie królestwo Fells zdaje się drżeć w posadach. Młoda królowa Raisa ana’Marianna ma poważne problemy z utrzymaniem pokoju nawet w murach własnego zamku. Napięcia między czarownikami a klanami sięgnęły zenitu. W sytuacji, gdy sąsiednie królestwa próbują wykorzystać wewnętrzne waśnie w Fells do własnych celów, Raisa liczy na zjednoczenie swojego ludu przeciwko wspólnemu wrogowi. Jednakże równie groźnym przeciwnikiem może być ten, którego królowa darzy uczuciem. Poruszanie się wśród meandrów polityki nigdy jeszcze nie było tak niebezpieczne, a dawny herszt ulicznego gangu Han Alister wydaje się wzbudzać wrogość zarówno klanów, jak i czarowników. Jego jedynym sojusznikiem jest Raisa. Han nie potrafi oprzeć się uczuciom wobec niej, choć wie, że to igranie z ogniem. Niebawem Han odkrywa tajemnicę, uważaną za dawno zapomnianą – informację o takiej mocy, że może zjednoczyć ludność Fells. Czy zabierze ten sekret do grobu, nie zdążywszy go wykorzystać? Wstrząsająca prawda przysłonięta powtarzanymi przez tysiąc lat kłamstwami w końcu wychodzi na jaw w tym błyskotliwym zakończeniu serii o Siedmiu Królestwach.

Gavin Guile umiera. Myślał, że zostało mu jeszcze pięć lat – teraz ma mniej niż rok. Z pięćdziesięcioma tysiącami uchodźców, synem z nieprawego łoża i byłą narzeczoną, która być może poznała jego najmroczniejszy sekret, kłopoty otaczają go ze wszystkich stron. Cała magia na świecie wyrywa się spod kontroli i grozi zniszczeniem Siedmiu Satrapii. Najgorsze, że odradzają się starzy bogowie, a ich armia koloraków jest niepokonana. Jedynym wybawieniem może być brat, któremu Gavin skradł szesnaście lat temu wolność i życie. Każde światło rzuca cień. Każdy cień skrywa tajemnicę. Każda tajemnica błyszczy w świetle

Upadła to pierwsza część znanej na całym świecie trylogii. To pełna przygód i niespodzianek historia niezwykłej dziewczyny, która musi walczyć o życie, po tym jak odkrywa, że jest nadludzko zwinna. Chloe to nastolatka - chodzi do szkoły, interesuje się chłopcami, kłóci się z mamą. Do czasu. W dniu 16-tych urodzin dziewczyna orientuje się, że ma bardzo szczególne zdolności. Zrobi wszystko aby odkryć prawdę. Mysi się spieszyć, bo jej prześladowca cały czas czai się w cieniu, żeby znów ją zabić. Chloe ma dziewięć żyć, ale czy to wystarczy?

Rasa ludzka wymiera. Po wojnie z Partialsami, wyhodowanymi w laboratoriach, zmodyfikowanymi genetycznie żołnierzami, pozostała zaledwie garstka ocalałych. Ale to nie krwawe walki zdziesiątkowały ludzkość tylko śmiercionośny wirus RM, który wybił 99% ludzkości. Brak nowo narodzonych dzieci zmusił enklawę do ustanowienia prawa - każda siedemnastoletnia kobieta musi zajść w ciążę i urodzić dziecko. Tylko w tym widzą szansę na przetrwanie, mając nadzieję że kolejne dziecko urodzi się z genem odporności na RM.

Asystująca w szpitalu Kara naoglądała się dość śmierci. Gdy enklawa po raz kolejny chce obniżyć wiek reprodukcyjny, postanawia poszukać rozwiązania problemu na własną rękę. Wirus działa wyłącznie na ludzi, Partiasi pozostali odporni. Kara postanawia za wszelką cenę odszukać i pojmać któregoś z nich, nawet za cenę rozpętania kolejnej wojny.  

Pamiętniki Wampirów

                  VS

           

                          

Książka czy serial?

Jak dla mnie nie ma nad czym się zastanawiać. Po raz pierwszy muszę przyznać, że jakaś książka to dno w porównaniu z serialem czy filmem. Jestem zawiedziona pamiętnikami. Nie byłam w stanie przebrnąć nawet przez jedną część. Moje czytanie ograniczało się do kartkowania stron i szukania kolejnych idiotycznych pomysłów.

Serial jednak to całkiem inna sprawa. Jestem zachwycona i zawsze z niecierpliwością czekam na kolejny odcinek. Gdyby reżyserka zaczerpnęła z książki więcej poza postaciami, musiałabym zaprzestać go oglądać. Oczywiście czwarty sezon to nie to co pierwszy czy drugi, niestety duża liczba odcinków sprawia, że czasami kolejne wydają się gigantyczną hiperbolą siebie samych, ale i tak do końca będę towarzyszyć temu serialowi. Zwłaszcza, że teraz główna bohaterka Elena - dotąd niezbyt ciekawa postać, która po prostu wiała nudą - stanie się przeciwieństwem grzecznej i empatycznej uczennicy liceum. Sceneria nadal się nie zmienia, co uważam że działa na minus serialu, choć mam nadzieję, że tym razem się mylę :), ale za to charakter bohaterki to obrót o sto osiemdziesiąt stopni. I to dobrze, bardzo dobrze. Trochę pazurka zawsze się przyda, zwłaszcza dla wizerunku Eleny. Podoba mi się też fakt, że swoim nowym zachowaniem potrafi utemperować Damona, a Stefana, wciąż niezadowolonego z jej przemiany, postawić do pionu. Przyda mu się porządny kopniak, zwłaszcza że mimo jego "wielkiej miłości" do Eleny, nie akceptuje jej taką jaka jest. To tak naprawdę źle o nim świadczy, ponieważ jak dla mnie kochał jej człowieczeństwo, a nie to jaką jest osobą. Dlatego gdy przestała być człowiekiem popadł w totalną manię szukania lekarstwa. Sądzę, że robił to bardziej dla siebie niż dla niej, ponieważ Elena zaczynała akceptować swoją wampirzą naturę. Poza tym Stefan również jest raczej nudną postacią. Razem z Eleną tworzyli przez to mało emocjonującą mieszankę. Nie to co Damon i Elena. Tak. Stanowczo jestem za takim połączeniem. Poza tym Damon kocha ją bezwarunkowo i zrobiłby dla niej wszystko, nawet jeśli miałoby to go kosztować życie i ... miłość jej samej. 

Oto nowy wizerunek zadziornej Eleny

Pamiętniki Wampirów S04E16 już 15 marca!

Nikogo jednak nie pomijając... dla fanów książek VII część Pamiętników Wampirów mająca swoją premierę 6 marca.

Ostateczny wybór Eleny pomiędzy dwoma braćmi!