Opowiadania

Powrót Smoka

– Kopcie dalej! Tylko ostrożnie. Jesteśmy już blisko – krzyknęła Sebia, kucając przy wyłaniających się kamieniach. Delikatnie zebrała piach pędzlem, odsłaniając starożytne symbole mające ponad cztery tysiące lat. Może nawet więcej.

– Znaleźliśmy wejście! – krzyknął Miron, który właśnie dostał wiadomość od jednego z robotników. W jego głosie brzmiało podniecenie. Tak długo kopali, opierając się tylko na starych archiwach znalezionych w Bibliotece Bolceńskiej, mając nadzieję, że nie okaże się iż na próżno. Ale Merion wiedziała, że znajdą tu tylko zgubę. Smok doskonale wiedział, gdzie ma ją wysłać, aby zdobyć niezbędne informacje. Nie mogli popełnić błędu.

– Nareszcie! – wykrzyknęła Merion, podnosząc głowę znad map, które właśnie studiowała. Ściągnęła z twarzy maskę, która chroniła przed drażniącym, pustynnym piaskiem. Dołączyła do Mirona i razem ruszyli za robotnikiem. Po chwili dołączyła do nich Sebia, Arsh, i Imel. Zaraz za nimi szli Saar i Erazm.

– Już myślałam, że utkniemy tu na zawsze – warknęła Sebia, ocierając z twarzy pot, pozostawiając na niej długie smugi. Kopali na środku pustyni Imaa. Pył dusił oddech w płucach, a żar lejący się z nieba był niczym rozżarzone żelazo przykładane bezpośrednio do ciała. A mimo to kopali, gnani przeraźliwym impulsem, który nie pozwalał im ani na chwilę zwolnić ani się wycofać.

Doszli do wysokiej góry usypanego piasku. Robotnik wskazał ciemny, wąski otwór. Merion natychmiast opadła na kolana i wsadziła w niego głowę.

– Dajcie pochodnie – zawołała.

Usłyszała uderzające o siebie krzesiwa i po chwili trzymała już w dłoniach kopcącą pochodnię. Wsadziła ją w otwór i od razu dostrzegła stare i pokruszone schody prowadzące w dół.

– Są schody i to całkiem w niezłym stanie – oceniła, podnosząc się z ziemi. – Myślę, że spokojnie możemy nimi zejść.

– Dobrze. Ale od wypadku weźmy ze sobą paru ludzi. Nie wiadomo co się tam wylęgło przez ten czas – zarządził Arsh.

            – Niech robotnicy zabezpieczą wyjście – zwróciła się Sebia do Mirona, a ten natych-

miast przetłumaczył polecenie czekającym w półkolu za ich plecami robotnikom. Jako jedyny

znał elceński, więc to jemu przypadła rola tłumacza.

Mimo iż schody miały ponad cztery tysiące lat, zachowały się w świetnym stanie. Tylko gruba warstwa kurzu i kilka odłupanych kamieni świadczyły o minionych wiekach.

            Merion nachyliła się i starła kurz ze stopnia, odsłaniając te same starożytne symbole, do których dokopali się kilka dni temu, a które wskazały im prawdopodobne miejsce wejścia do podziemi. Każdy schodek był precyzyjnie pokryty wyszukanymi napisami. Szła dalej. Pochodnia nie dawała zbyt dużego światła, widziała zaledwie zarysy ścian tunelu i schody. Tyle tylko by nie spaść. Otwór przysłonili wchodzący za nią towarzysze. Po chwili, już razem kontynuowali podróż w dół. Po dwudziestu minutach schody wreszcie się skończyły. Merion zatrzymała się na ostatnim stopniu i odwróciła do przyjaciół.

– Potrzebujemy więcej światła.

Kilka minut później mrok rozświetliło sześć dodatkowych pochodni, napełniając pomieszczenie przyjemnym ciepłem. To co zobaczyli, zaparło im dech w piersiach. Światło odbijało się od tysięcy kryształów, zamieszczonych na ścianach, a także na środku sali nad postumentem, schodzącym kaskadą w dół. Podeszli tam, ostrożnie stąpając po jeszcze nieznanym gruncie, mijając poprzewracane srebrne stojaki na naftę.

– Podnieście to i zapalcie – polecił Miron idącym za nimi robotnikom. Kilku ludzi chwyciło za stojaki i podniosło je. Rozległy się kolejne tarcia krzesiwa o krzesiwo i po chwili sala rozjaśniła się nieco. Płomienie odbijały się w tysiącach kryształów, dając złudzenie przeogromnej tęczy.

Merion przyjrzała się podłodze. Gdzieniegdzie leżała porozrzucana broń, jak sztylety i miecze, o dziwno zachowane w idealnym stanie. Wszystko wyglądało tak, jakby opuszczono to miejsce w wielkim pośpiechu, nie dalej niż kilka dni temu. Na środku komnaty stał samotnie postument. Podeszła do niego i musnęła go opuszkami palców, chcąc poczuć jego chropowatość, by zyskać pewność, że wszystko co widzą jej oczy jest prawdą. W tym samym momencie poczuła, jakby coś ją do niego przyssało.

Zobaczyła tę samą salę, tylko że doskonale oświetloną i... pełną życia. Panowała tu zupełnie inna atmosfera niż teraz. Pełna spokoju i ciepła. A potem zobaczyła ją. Zupełnie tak jak w jej snach, które miewała odkąd tu przybyła, a które w połączeniu z natarczywymi myślami smoka, doprowadzały ją do obłędu.

Kobieta była piękna i dzika, dokładnie taka jak ją zapamiętała. Miała czarne włosy poprzetykane ciemnoniebieskimi pasmami, dziwnie podobne do tych, jakie posiadała sama Merion. Skośne szare oczy z długimi rzęsami. Wąska twarz o wysokich kościach policzkowych z małym nosem i pełnymi ustami. Była wysoka i szczupła, jej ruchy eleganckie i wyważone. Poszła za nią, widząc jednocześnie pradawną salę w swej dawnej świetności, a także u schyłku jej istnienia. Za dziewczyną ruszyła reszta drużyny.

Kobieta przeszła przez łukowate wrota do kolejnej wielkiej sali. Tu również piękno zapierało dech w piersiach. Zdobienia ze złota, płaskorzeźby na ścianach, nadawały pomieszczeniu majestatu i królewskości.

Na środku sali stał złoty tron o purpurowym obiciu, podłokietnikach i nogach w kształcie smoczych łbów – starożytnych i zapomnianych przez czas stworzeń. Innych mebli nie było. Najwidoczniej była to sala przyjęć króla. Dalej idąc, rozejrzała się po sali, w ostatniej chwili dostrzegając jak kobieta znika z jej oczu, schodząc schodami na niższy poziom. Pognała za nią, bojąc się stracić ją z oczu. Nie mogła jej teraz zgubić. Musiała się dowiedzieć, dlaczego nawiedzała ją w snach!

– Merion stój! Co robisz?! – krzyknął z przerażeniem Arsh. Poczuła dłoń na ramieniu i szarpnięcie w tył. Ocknęła się i natychmiast spojrzała pod nogi. A raczej w wielką przepaść. Dalej drogi nie było.

– Dzięki – sapnęła i cofnęła się na bezpieczną odległość. – Musimy zejść na dół – powiedziała bez wahania i wyciągnęła linę z plecaka, którą natychmiast zaczęła się owijać. Jej ruchy były nerwowe, ale sprawne. Nikt nie próbował jej powstrzymać. Reszta wiedziała, że dziewczyna nie była znowu taka zwyczajna. To ona zebrała ich razem, to ona oświadczyła im, że istnieje takie miejsce jak Artarum, w którym odnajdą wielki skarb, skarb, którego wszyscy tak bardzo pragnęli. Wiedziała jak rozbudzić ich zainteresowanie.

– Myślisz, że naprawdę coś tu znajdziemy? – spytała Imel. Tymczasem najemnicy odłożyli na bok kusze i ustawili się w rzędzie, trzymając w dłoniach linę, po której dziewczyna miała się spuścić.

– Tak – odparła krótko Merion i odchyliła się w przepaść. Coś tu znajdziecie. Tego możecie być pewni, pomyślała z żalem. Lina napięła się, a trzymający ją ludzie zaparli się nogami o ziemię. Opuściła się, w jednej ręce trzymając pochodnię. Machała nią to w jedną stronę to w drugą podświetlając salę, ale mrok był zbyt gęsty by jedna pochodnia mogła go rozjaśnić.

– Jestem! – krzyknęła, kiedy tylko dotknęła stopami ziemi. – Wszystko w porządku! Możecie zjeżdżać!

– Poczekaj na nas! Nigdzie sama nie idź! – krzyknął Arsh.

Lina została wciągnięta na górę i już po chwili Arsh jako pierwszy znalazł się u jej boku. Gdy stanął pewnie na ziemi, odwiązał z talii linę i ta po chwili zniknęła na górze.

– Widzisz coś? – spytał szeptem, mając na myśli jej wizje. Chłopak jako jedyny z ich siódemki wiedział o jej snach.

Kiwnęła głową.

– Kiedyś była tu zbrojownia – odparła, widząc rzędy stojaków na różnorodną broń. Miecze kindżały, berdysze, topory, szable, i wiele innych, których nazw nie znała.

– W takim razie musi stąd być jakieś lepsze wyjście na zewnątrz. Nie sądzę, żeby biegali dwa piętra wzwyż by stąd wyjść i stawić czoła wrogowi.

Skinęła głową.

– Rasy Pierwszych kiedyś posiadały ogromną moc. Znacznie przewyższającą moc dzisiejszych magów. Możliwe, że właśnie dzięki magii opuszczali to miejsce.

– Teleportacja? – spytał w zadumie.

– Tak mi się wydaje.

Chłopak popatrzył na nią przeciągle. Nie zadał jednak pytania, które cisnęło mu się na usta. Wiedział, że Merion i tak nie odpowie na nie. W końcu dał sobie spokój i z nabożną czcią rozejrzał się wokół siebie, ale nie mógł dostrzec tego co ona.

– Jest – szepnęła z ekscytacją, gdy kobieta, za którą podążała ponownie objawiła się w jej wizjach. Tymczasem dołączyli do nich  Miron i Sebia.

Merion ze skupieniem obserwowała niezwykłą kobietę, która właśnie przechodziła przez drzwi, cały czas zachowując tą samą pozę; nabożnie złączone dłonie przed sobą, opuszczona głowa. Dziewczyna wyczuwała wokół niej aurę spokoju i pewności siebie. Sama jednak nie mogła tego o sobie powiedzieć. Miała wrażenie, że niecierpliwość zaraz rozsadzi ją od środka. Skóra nieznośnie jej wibrowała, mięśnie drżały w oczekiwaniu na upragniony ruch. Lecz tak naprawdę to nie były jej własne odczucia. Merion najchętniej uciekłaby stąd gdzie pieprz rośnie, tyle że…. nie mogła. Smok nie dał jej wyboru. Doskonale wiedział jak ją zmotywować do działania, a teraz kiedy wreszcie znalazła się tak blisko niego, czuła wyraźnie niecierpliwość starożytnej istoty. Wreszcie dała za wygraną i nie czekając na resztę, ruszyła do ogromnych, łukowatych drzwi, cały czas mając przed oczami wygląd sal sprzed katastrofy, która zniszczyła to miejsce; widziała ściany oświetlone tkwiącymi w kinkietach pochodniami, drzwi z ciemnego drewna osadzone co kilka metrów, obrazy upiększające gołe ściany. Lecz w rzeczywistości, drzwi dawno spróchniały, ostały się jedynie kawałki framug. Kinkiety wisiały na pojedynczych uchwytach, obrazów nie było.

Musnęła dłonią ścianę obok której przechodziła, a która o dziwo była gładka, jak doskonale oszlifowany kamień. Jednak najbardziej zdziwił ją fakt, że ściany były ciepłe i pulsowały, jakby płynęła w nich krew. A tajemnicza kobieta zniknęła. Merion obracała głowę to w jedną stronę to w drugą, ale wizja znowu zniknęła. W końcu zdecydowała się podążyć w stronę schodów. Coś ją ciągnęło w tamtym kierunku i niestety zdawała sobie sprawę co to takiego.

            Wąskie schody wreszcie się skończyły i Merion weszła do ogromnej sali, czując, że zbliża się do miejsca, do którego przyprowadził ją głos smoka. Do miejsca, o którym śpiewała jej krew przez tyle lat. A potem w jej twarz uderzył podmuch powietrza, a uszy wypełnił ogłuszający ryk. Dziewczyna uniosła głowę i zobaczyła gigantycznego smoka z rozpostartymi do lotu skrzydłami, majestatyczną długą szyję kończącą się silną szczęką wypełnioną ostrymi kłami, która spoczywała spokojnie na ziemi. Smok był całkowicie złoty, o oczach czerwonych jak żywy ogień. Stworzenie utkwiło w niej wzrok, a potem w jej głowie pojawiło się jedno słowo, wypowiedziane z wielką ulgą: Nareszcie.   

            Wizja nagle zniknęła. Tuż przed nią nie było żadnego smoka, lecz tylko jego rzeźba, złoty posąg, na którym wyryto jakieś tajemnicze znaki, z siedmioma pustymi miejscami rozrzuconymi  po całym jego cielsku; w miejscu serca, na czole, na przednich łapach o ostrych szponach, na prawym skrzydle i na końcówce ogona najeżonego kolcami. Ostatnie miejsce na samym pysku bestii miało kształt niewielkiej dłoni.

            – A niech mnie! – wykrzyknął Miron, wchodzący właśnie do komnaty. – Miałaś rację!

– Jakiż on piękny! – wykrzyknęła Imel, szczęśliwa niczym dziecko. Merion wykrzywiła się leciutko pod nosem. Gdyby tylko wiedzieli… Sprowadziła ich tutaj pod różnymi pretekstami. Każdy z nich w tej wyprawie poszukiwał czegoś innego. Arh przybył tu ze względu na nią. Chciał ją chronić i ani myślał, żeby gdziekolwiek puścić ją samą, mimo iż nie potrzebowała ochroniarza. Sebia liczyła na ogromny skarb, który uczyniłby ją bogatą do końca życia. Miron i Saar chcieli skosztować przygody. Imiel pasjonowała się historią i pradawnymi istotami. Natomiast Erazm chciał pokonać swoje lęki przed jak dla niego zbyt wielkim światem. Ale choć nie zdawali sobie z tego sprawy, wszystkich łączył jeden cel. Mieli znaleźć się w tym miejscu, dokładnie w tym czasie – podczas pełni słońca – a Merion była tym co ich ze sobą łączyło.

– On nie ma być piękny, lecz wartościowy – burknęła Sebia, ale w jej głosie czaił się podziw. – Pamiętaj, że kiedyś te stworzenia władały na całym świecie.

            – Udało ci się! – rzucił Arsh i pochwycił Merion w ramiona. Dziewczyna poklepała go ze śmiechem po plecach, ale czuła też żal, że wszystko co do tej pory robiła i co mówiła było wielkim kłamstwem. To był koniec. Tutaj mieli dotrzeć. To po to ich wszystkich zebrała. Bo tu miało rozstrzygnąć się ich przeznaczenie. Była kłamcą, wielką oszustką, która przywiodła ich tu na zatracenie.

            – Niech każdy weźmie jeden klejnot – powiedziała, wyciągając z plecaka piękne, idealnie oszlifowane kamienie. Zebranie ich kosztowało ją wiele wysiłku, lat nieustających podróży i ryzykanckiego życia, gdy przyszło jej uciekać przed ludźmi, którzy chcieli ją powstrzymać. W rzeczywistości miała o wiele więcej lat niż wyglądała, ale łatwiej jej było odgrywać swoją rolę, gdy wszyscy nie brali pod uwagę, że może stanowić dla nich jakiekolwiek zagrożenie. A mogła i stanowiła. Było jej przykro z tego powodu, ale nie miała wyjścia. Więź krwi była zbyt silna, by mogła się temu sprzeciwić.

            Podchodziła z określonym kamieniem do każdego członka drużyny. Klejnoty musiały być odpowiednio rozdane – Merion była w stanie wyczuć, który kamień komu jest przeznaczony. Każdy z ekipy miał w sobie niezbędny czynnik, który miał posłużyć jej określonym celom.

– Dobrze – rzuciła, kiedy każdy trzymał w dłoni swój kamień. Oczami duszy widziała jak każdy z nich płonie wewnętrznym blaskiem, oznaczającym, że dzierżąca go osoba jest tą właściwą. – Teraz niech każdy podejdzie do miejsca, które mu wskażę – poleciła. – Arsh serce. Imel prawa przednia łapa, Miron lewa, Sebia czoło, Saar skrzydło i Erazm ogon.

– Hmm. – W sali rozległo się zaniepokojone westchnienie Erazma. – A właściwie dlaczego to robimy?

Merion podeszła do pyska, gdzie widniało miejsce idealnie pasujące do jej dłoni.

– Chyba chcesz odnaleźć skarb? – zapytała retorycznie. – Jeżeli wszystko zrobimy zgodnie z moimi wskazówkami, będziecie bogaci do końca życia.

Poczuła wstyd. Kolejne kłamstwo. Nie miała jednak wyjścia. Takie było jej zadanie, zrzucone na nią poprzez potężnego przodka. I jeśli nie chciała zwariować, nie mogła go nie posłuchać.

– Zacznijmy wreszcie! – zawołała podnieconym głosem Sebia.

– W porządku – mruknęła Merion. Wzięła głęboki wdech, aby głos jej nie zadrżał. –Musicie wszyscy jednocześnie włożyć kamienie na swoje miejsca, jeśli ma się nam udać. Na mój znak.

Zaczęła zbierać swoją moc i delikatnymi, niezauważalnymi dla innych splotami owinęła pozostałą szóstkę. Dopiero kiedy upewniła się, że wszystko jest tak jak tego wymagał rytuał, zaczęła odliczać.

– Trzy, dwa, jeden…

            Wszyscy wyciągnęli dłonie i jednocześnie wetknęli klejnoty na swoje miejsca, podczas gdy Merion ułożyła dłoń na pysku.

            Rozległ się przerażający huk, który wstrząsnął całym Artarum. Z kamieni wystrzeliły

różnobarwne, jaskrawe światła, owijając się wokół złotego posągu i ich samych, splatając się z ich siłą życiową. Tajemnicze runy na cielsku smoka zaczęły jaśnieć złotą łuną, coraz jaśniej i jaśniej, aż pokryły całą jego ogromną postać. W tym samym czasie cała sprowadzona przez nią szóstka traciła na wyrazistości. Stawała się coraz bardziej przejrzysta, Merion mogła przez ich ciała dostrzec ściany jaskini.

            Arsh spojrzał jej w oczy z przerażeniem. Widać było, że stara się odczepić dłoń od kamienia, ale był zbyt słaby, aby to zrobić. Merion zacisnęła mocno powieki by nie widzieć niemych oskarżeń człowieka, który mianował się jej przyjacielem. Wyrzuty sumienia były nie do zniesienia. To byli ludzie, normalni, szczęśliwi ludzie, którzy nie zdawali sobie sprawy ze swojego smoczego pochodzenia. Każdy z nich został stworzony przez potężne moce, które w ich ciałach umieściły część duszy Pradawnego Smoka. Nie mieli pojęcia, że ich istnienie nie zostało poprzedzone poczęciem, każdy z nich pewnego dnia obudził się na tym świecie i po prostu zaczął żyć ze sztucznymi wspomnieniami, ale prawdziwymi pragnieniami. Byli nieśmiertelni, a kiedy kończył się ich cykl, zasypiali, by ponownie się obudzić z nowymi wspomnieniami, ale zawsze takimi samymi pragnieniami. Wszystko po to, aby na zawsze uwięzić Pradawnego Smoka w nieruchomej formie ze złota.

Ponieważ Pradawny stworzony był z pierwotnych mocy, nie mógł umrzeć, a przynajmniej nikt nie znał sposobu, aby go zabić. Właśnie dlatego Pierwsi Magowie, rozdzielili jego duszę na siedem części, a jego ciało zamienili w posąg. Sześć części posłużyło do stworzenia ludzkich ciał, które miały żyć niczym zwyczajni ludzie, ukryci na świecie przed Wzrokiem Smoka. Siódma część zniknęła, Magowie nie byli w stanie jej odnaleźć, mimo wieloletnich poszukiwań. Siódma część odnalazła Merion i nakazała jej znalezienie pozostałych części duszy. Natomiast kamienie były tworami Smoka, w których ukrył swoją moc nim Magowie rozczepili jego duszę. Tym samym zapewnił sobie możliwość złamania rzuconej na niego klątwy i powrót do świata, w którym rządził przez tyle wieków.

Merion ze łzami w oczach, wciąż przyciskała dłoń do pyska Smoka, czując jak część jego duszy, która w niej zamieszkała, przechodzi do nieruchomego ciała. Płakała, ponieważ wiedziała, że to co czyni to wielki błąd. W końcu Magowie nie bez powodu uwięzili Smoka. Mimo to nie mogła się wycofać. Moc Pradawnego wciągała ją, dziewczyna wiedziała, że jej ciało podobnie jak pozostałej szóstki zaczyna zanikać. Ale podczas gdy reszta powracała tam, gdzie było ich miejsce, Merion była pochłaniana przez Smoka, aby jej mocą mógł odzyskać siły. Jej życie miało być ceną za jego życie.

Drżenie jaskini stawało się coraz potężniejsze, jaskrawe światła tworzące niesamowitą

feerię barw, raniły oczy swoją intensywnością. Ale to wszystko było niczym w porównaniu

do tego, co Merion czuła pod swoją dłonią. Cielsko Smoka nabierało życia. Zamiast zimnego gładkiego metalu, pojawiła się twarda, chropowata skóra. Zamiast przeraźliwego chłodu pod łuskami zaczęło gromadzić się ciepło. Słyszała jak krew płynie w jego żyłach, a serce zaczyna

bić w jego ogromnej piersi.

            Zaczęła drżeć ze strachu, kiedy najpierw jedno a potem drugie oko otworzyło się i uwięziło ją w hipnotyzującym spojrzeniu. Merion nie mogła się ruszyć, ledwo nabierała powietrza w płuca. Wiedziała, że jej nie zabije, Smok chciał pochłonąć jej esencję życiową, mimo to kontakt z czymś tak wielkim i starym napawał ją przerażeniem.

            Zamknęła gwałtownie oczy, gdy jasny pocisk energii wystrzelił w powietrze nadając jaskini złoty odcień i w tym samym momencie Smok się poruszył. Merion dalej przyciskała dłoń do miejsca na jego pysku a bestia w tym czasie prostowała swoje ogromne złote skrzydła z bladą membraną między kośćmi ramienia. Całe jego cielsko poruszało się, napinało i prostowało, ale głowa pozostała nieruchoma, podobnie jak ona sama.

Kiedy otworzyła oczy i spojrzała w dół na swoje ciało, z jej piersi wyrwał się szloch. Była przezroczysta. Drugą dłonią dotknęła swojego brzucha i tylko fakt, że wyczuła pod nią opór, dał jej nadzieję, że być może nie jest jeszcze dla niej za późno.

Ale czy mogła uwolnić się od Smoka? To była istota zrodzona z samej esencji pradawnej mocy. Najpotężniejsi Magowie tamtej epoki nie mogli go zabić, a jedynie uwięzić i to nie na zawsze. Jak więc mogła się z nim równać? Wcześniej dusza Smoka przejęła nad nią kontrolę. Męczyła wizjami, aż w końcu na skraju szaleństwa, zaakceptowała swój los i zaczęła wykonywać zadania zlecone jej przez Pradawnego. Nie mogła mu się oprzeć ani sprzeciwić. Zawsze dostawał to czego chciał.

Ale w tym wszystkim było coś, co tu nie pasowało. Ostatnie wizje były inne. Do czasu, kiedy przybyła do Artarum, przestała widzieć wszystko tak jak przedstawiał jej to Smok. Jego głos w jej głowie umilkł. Tak jakby na czas pobytu w tym starożytnym miejscu Smok utracił nad nią kontrolę. Zaczęła widzieć kobietę. To ona prowadziła ją po tych opuszczonych korytarzach. Ale nie doprowadziła do Smoka. Zupełnie jakby jej celem było odciągnięcie Merion od uśpionego Pradawnego. Ale co to wszystko oznaczało? I kim była nieznajoma? I w czym mogło jej to pomóc?

I wtedy znów ją dostrzegła. Na jej twarzy widniało zmartwienie i strach. Merion posłała jej zrozpaczone i błagalne spojrzenie, prosząc o pomoc. Wtedy kobieta skierowała się w jej stronę, aż w końcu stanęła obok niej. Smok zdawał się jej nie zauważać, wciąż skupiony na dziewczynie i pochłanianiu jej energii. Kobieta położyła dłoń na jej ramieniu. Przez ciało Merion przeszedł impuls mocy i zrozumienie, co musi zrobić aby uwolnić się od bestii.

Nie zastanawiała się czy potrafi to zrobić, nie zastanawiała się jak. Po prostu to zrobiła. Zamknęła oczy i wniknęła świadomością w swój własny umysł, gdzie wciąż panoszył się Smok. To on trzymał ją w miejscu i wydzierał z niej duszę, to on pozbawiał ją mocy, wchłaniając ją w siebie. Znalazł szczelinę w jej osłonie i rozdarł ją na tyle, by móc wniknąć do jej głowy. Ale Merion wiedziała już jak może się od niego uwolnić. Stworzyła wokół centrum umysłu mur. Wysoki, potężny i szeroki jak tylko potrafiła sobie wyobrazić. Otoczyła go ostrymi cierniami i wzmocniła resztką mocy jaka jej jeszcze pozostała. Zrobiła to w ostatniej chwili.

            Zagniewany ryk Smoka wprawił w drżenie jej osłonę. Czuła jak próbuje przedrżeć się przez tarczę, raz po raz waląc w nią widmowymi pazurami. Mimo to mur dalej trzymał, a z każdym uderzeniem moc Merion rosła, a jej ciało odzyskiwało wyrazistość.

            Smok zaryczał jeszcze raz. Czuła, jak ten dźwięk poruszył skałami pod jej stopami. Sufit zaczął pękać, sypiąc ostrymi odłamkami. Mimo to Merion nie zlękła się. Dotknięcie kobiety pozwoliło jej odzyskać odwagę, dodając pewności siebie i zdecydowania. Dziewczyna spojrzała w rubinowe oczy Smoka, zacisnęła zęby i zaczęła odrywać dłoń od jego pyska. Jego nozdrza zadrżały, długi język poruszył się w paszczy. Przez chwilę pomyślała, że zionie w nią ogniem, ale tym samym sam zaprzepaściłby szansę na odebranie jej esencji życiowej, a najwyraźniej bardzo jej pragnął.

Nie dostaniesz mnie, pomyślała i z krzykiem oderwała dłoń. Odrzuciło ją na dobre trzy metry. Uderzyła plecami o jakiś większy odłamek skały. A Smok uniósł się na tylnych łapach, machając zawzięcie skrzydłami, wwiercając w nią czerwone ślepia.

– Pradawny Ojcze? – odezwała się, klękając. Smok opadł na przednie łapy i przybliżył do niej paszczę z dwoma rzędami ostrych zębów. Wciągnął głęboko powietrze do płuc, a następnie dmuchnął w nią na tyle mocno, że wcisnęło ją w kamień za jej plecami.

Dobrze się spisałaś, dziecko – odezwał się w jej myślach. Czuła, że był w równym stopniu zaciekawiony co niezadowolony. Wiedziała dlaczego. Zastanawiał się jakim cudem udało jej się uwolnić spod jego wpływu. Sprzeciwiła mu się, mimo jego potęgi. Żałowała jedynie, że uczyniła to tak późno. Za nim go uwolniła. Za nim zdradziła ludzi, którzy z nią tu przybyli i pozwoliła Smokowi wchłonąć ich tak, jak to próbował zrobić z nią samą.

Dobrze służyłaś – przemówił ponownie. Merion siedziała nieruchomo, świadoma, że jest zdana tylko na łaskę bestii. Znów przybliżył do niej paszczę, starając się pochwycić jej spojrzenie i zahipnotyzować. Merion starannie unikała jego wzroku, patrząc gdzieś za jego wielkim ramieniem.

            Jesteś tylko półsmokiem – powiedział zaskoczony. – Ale nie mogę ocenić kim są twoi

rodzice. – Stwierdzenie zawierało w sobie pytanie, więc Merion pośpieszyła z odpowiedzią.

– Sama tego nie wiem Pradawny Ojcze – szepnęła, starając się zapanować nad lękiem. I było to prawdą. Miała sto czterdzieści trzy lata mimo iż wyglądała na dwadzieścia dwa i nadal nie znała swoich rodziców. Od dawna żyła na własną rękę, radząc sobie jak tylko umiała. Aż dwadzieścia lat temu odnalazła ją dusza Smoka. I jej życie uległo radykalnej zmianie.

            Tak. Widzę, że mówisz prawdę. – Dmuchnął w nią, ale tym razem delikatnie. Tylko jej włosy na chwilę uniosły się, a potem ponownie opadły na ramiona. – Jesteś silna – powiedział z uznaniem. Chyba zapomniał, że jeszcze parę minut temu chciał ją wchłonąć we własne ciało. – Przydałby mi się ktoś taki jak ty. – Jego wężowa głowa otoczyła ją, zamykając w uścisku. Merion nie była głupia. Smok składał jej propozycję nie do odrzucenia. Jeśli odmówi, umrze. – Mam dużo pracy na tym świecie – ciągnął. Jego chropowaty głos odbijał się w jej czaszce, przyprawiając o ból głowy. – Spałem zbyt długo, a z twojego umysłu dowiedziałem się, że czas smoków dawno przeminął. Ludzie stali się zbyt zuchwali, a smoki zbyt tchórzliwe, aby im się postawić. Czas, aby to się zmieniło. Czas by smoki ponownie objęły panowanie nad tym światem.

            Innymi słowy miały znów zapanować anarchia i chaos.

Ty jako półsmok, półczłowiek doskonale nadasz się dla moich planów. – Jedno jego oko wpatrywało się w nią nagląco. Merion nie wiedziała co ma uczynić. Nie miała zamiaru pomagać więcej Smokowi, ale z drugiej strony nie chciała umierać. Musiała znaleźć jakiś sposób, aby go oszukać. Na Bogów. Oszukać Smoka! Pierwszego Smoka!

Nadal patrząc przed siebie, uklękła, przybierając poddańczą pozę. Smok zamruczał zadowolony i zabrał swoją głowę, uwalniając ją z uścisku. Wyprostował się, sięgając niemal do samego sufitu. Wzrok Merion powędrował do miejsca, gdzie tuż nad jego cielskiem widniała dość szeroka szczelina. Gdyby ją tak trochę poszerzyć…

Złóż przysięgę – polecił Smok.

– Przysięgę? – odezwała się zaskoczona, starając się nie tracić koncentracji na powolnym uwalnianiu mocy. Bała się, że bestia może wyczuć co robi i domyśleć się co zamierza.

Przysięgę posłuszeństwa i wierności. Wszystkie smoki składają ją swojemu Panu.

Chyba powinna poczuć się doceniona, że uznał ją za smoka, ale wcale tak nie było. Wręcz przeciwnie. Przeklinała część swojej natury, która łączyła ją z tym stworzeniem i sprawiła jej tyle problemów.

Przełknęła ślinę i oblizała wargi.

– Jak ona brzmi? – zapytała, wzmagając swoje wysiłki. Kilka rys pojawiło się wokół miejsca, gdzie ziała szczelina. Kilka innych zataczało koło, tworząc ogromny blok skalny.

            Powtarzaj za mną – polecił Smok, zniżając odrobinę łeb. Po skroniach Merion zaczął spływać pot. – Ja Córa Pradawnych Bogów…

            – Ja Córa Pradawnych Bogów – powtórzyła z lekką paniką w głosie.

            Przysięgam być wierna i posłuszna woli Pana Mego – ciągnął Smok.

            Merian zawahała się. To nie był jeszcze koniec przysięgi, ale czuła jak coś potężnego ściska ją coraz mocniej w piersi, tam gdzie znajdowało się serce. Każde słowo wyciskało na niej swoje piętno, czyniąc ją pionkiem Smoka. Jeszcze trochę a nie będzie odwrotu.

            Powtórz – rozkazał Smok, wypuszczając z nozdrzy dym. W jego piersi narastało nieprzyjemne buczenie.

            – Przysięgam – powiedziała i znów się zacięła. Ale wtedy usłyszała upragniony dźwięk. Zgrzyt osuwającej się skały.

            Przysięgam… – ponaglił Smok, ale i on zamilkł i zaczął nasłuchiwać. Przechylił nieco łeb, a następnie poderwał głowę do góry i wpatrzył się w strop tuż nad sobą. – Ty mały robaku! – krzyknął w jej myślach. – Sprzeciwiasz się woli swojego Pana Stworzyciela?!

            – Nie jesteś moim panem! – wrzasnęła i uwolniła moc gwałtownym strumieniem. Smok wystrzelił głową w jej stronę i odbił się od tarczy, którą natychmiast postawiła wokół siebie. Na chwilę nastała cisza, a potem ogromny blok skalny wyłamał się z sufitu i runął wprost na ogromne cielsko bestii.

            Merion nie czekała, aby zobaczyć czy jej pomysł odniósł oczekiwany skutek. Poderwała się z ziemi i pobiegła w stronę stromych schodów prowadzących do upragnionej wolności. Tylko raz zatrzymała się i odwróciła. Pradawny Smok leżał przygnieciony pod stertą kamieni, ale już teraz Merion dostrzegła jak jego łapy poruszają się by wydostać ogromne cielsko z pułapki. Prawda była taka, że udało jej się przetrwać tylko dlatego, że Smok nie miał wystarczającej przestrzeni do ruchu. Gdyby spotkali się w tych samych okolicznościach na powierzchni, nie byłoby jej tu teraz.

            Smok zaczął się podnosić. Merion doskonale wiedziała, że coś takiego nie jest w stanie zranić Pradawnego. Nie udało się to Magom i jej z pewnością też nie. Ale dało jej niezbędne kilka minut by wydostać się z Aratarum. Wbiegając po schodach, czuła jak ziemia i ściany drżą. Całe to miejsce lada moment zamieni się w kupę gruzów, a Pradawny wreszcie odzyska wolność. I znów zacznie siać panikę na świecie. Z jej winy klątwa Magów uległa zniszczeniu.

            Merion uwolniła zło i teraz będzie zmuszona z tym żyć.

            Kiedy wreszcie udało jej się wydostać z podziemi, świtało. Nie miała pojęcia, że minęło aż tyle czasu. Wypełzła z otworu, opadając na chłodny piasek i spojrzała w kierunku obozu. Był pusty i wyglądało na to, że opuszczono go w pośpiechu. Wszędzie walały się porzucone rzeczy, poły namiotów podarte trzepotały na wietrze. Ani jednej żywej duszy. Wszystkie zwierzęta uciekły w popłochu.

            Podniosła się na nogi i rzuciła w kierunku ocalałych rzeczy, zbierając do plecaka żywność i wodę. Jeżeli miała mieć choć cień nadziei na wydostanie się z tego piekła, musiała zadbać o swoje podstawowa potrzeby. A potem ucieknie gdzie pieprz rośnie, zapadnie się pod ziemię i zapomni o tym co się tu stało. Zapomni, że uwolniła stworzenie, które setki lat temu niemal doprowadziło do upadku świata. Tak. Jasne.

            Zgarnęła wszystko co wydawało jej się potrzebne, gdy w tem ciszę rozdarł potężny huk. Ziemia zadrżała tak silnie, że zęby Merion aż zadzwoniły. Zastygła w przerażeniu, niczym królik przed lisem, mający nadzieję, że jeśli się nie poruszy, drapieżnik go nie dostrzeże. A potem kłąb piasku wzbił się w powietrze w gwałtownej fali. Merion upadła na plecy, niezdolna przetrzymać silnego podmuchu jaki się przy tym wytworzył. Uniosła głowę akurat na czas, by zobaczyć jak wielkie, złote cielsko smoka wystrzeliwuje wprost ku niebu. Złote skrzydła ciasno przycisnął do boków, długi ogon wykonywał okrężne ruchy. Ogłuszający ryk bestii przeciął powietrze niczym ostrze miecza. To naprawdę bolało.

            W końcu zmusiła się do ruchu i wpełzła pod najbliższy strzęp namiotu w nadziei, że Smok będzie zbyt zaabsorbowany odzyskaną wolnością, aby ją zauważyć. Bała się choćby drgnąć, pozostawało jej tylko czekanie. Wciąż słyszała łopot skrzydeł, na plecach czuła powiew wiatru, jaki wywoływały ich ruchy. A potem Smok poderwał się do lotu z groźnym warknięciem.           

            Merion leżała nieruchomo jeszcze przez bardzo długi czas, dopóki nie upewniła się, że Smok naprawdę odleciał. Zsunęła z siebie ciężki materiał i wyjrzała. Niebo było puste, podobnie jak ziemia. Była sama.

            Po jej policzkach pociekły łzy strachu. Udało jej się. Żyła. Czy jednak Smok o niej zapomni? Z kart historii wiedziała, że istoty te cieszyły się bardzo dobrą pamięcią. Nigdy nie zapominały dawnych uraz. Czy jednak będzie to na tyle silna uraza, aby ścigać Merion? To teraz nie było ważne. Po pierwsze musiała opuścić to miejsce, wydostać się z piekielnej pustyni, a to nie będzie takie proste. Kiedy jej się to uda, zacznie się zastanawiać co dalej. Wszystko po kolei.

            Poderwała się z ziemi, chwyciła plecak i zarzuciła go na plecy. Ostatni raz rozejrzała się, nie zapominając o bezchmurnej połaci nieba, a następnie ruszyła w kierunku Doranu. Ku domowi.